Julie is 29 en woont met haar vriend en dochtertje Céleste (7 maand) in het Oost-Vlaamse De Pinte. In haar blog ‘babysteps by Céleste’ (www.babystepsbyceleste.com) deelt ze haar ervaringen als mama van een prematuur geboren baby’tje. Op Instagram vind je haar onder @julie_devogelaere

En plots zijn we al mama en papa…

“Geheel onverwacht kwam Céleste gisteren, na 28 weken en 5 dagen, al te voorschijn. Mama en papa moeten nog enorm bekomen van de turbulente nacht en baby Céleste verblijft op neonatologie in UZ Gent. Mama onderging een spoedkeizersnede en verblijft waarschijnlijk tot vrijdag in het ziekenhuis. Momenteel bekijken we Céleste haar toestand dag per dag en mogen we per 2 bij haar op bezoek op intensieve. Ze toont zich als een klein maar beweeglijk meisje. Een telefoontje of bezoekje is altijd fijn, graag eerst even verwittigen van je komst. Veel liefs, Dieter, Julie & Céleste”

Aan de hand van deze boodschap verwittigden we familie en vrienden van Céleste’s komst. Geen aankondiging via een lief tekstje en schattige foto, maar een voorzichtig optimistisch berichtje. Vanaf dat moment waren we officieel mama en papa, maar onze roze wolk bleek nog ver af. Céleste woog slechts 750 gram en was 38 cm lang, ze had dus nog een lange weg af te leggen op neonatologie.

Het leven zoals het is … neonatologie

Céleste’s dokter vertelde dat de gecreëerde omstandigheden in een couveuse tegenwoordig behoorlijk goed aanleunen bij de werking van de baarmoeder. De fysieke ontwikkeling van de baby wordt dus vrij adequaat verdergezet, zo kreeg ze o.a.. vitaminen via het infuus en (mijn afgekolfde) melk via een maagsonde.

De psychologische ontwikkeling en hechting van de baby is echter minder goed na te bootsen in een couveuse. Daarom werd de aanwezigheid van de ouders enorm gestimuleerd;

– Wij waren ten allen tijde welkom op de afdeling, ook ‘s nachts. We mochten de verpleging altijd opbellen.

– Naast haar bedje lag er een logboek met Céleste’s parameters per uur, zoals bv. hoeveel alarmen ze deed, haar lichaamstemperatuur, wat ze in haar pampertje had gedaan, etc. Dit logboek mochten we ten allen tijde inkijken en wanneer we toekwamen kregen we te horen hoe ze het er tijdens onze afwezigheid vanaf had gebracht.

– Vanaf het begin mochten we helpen bij haar verzorging, nl. het mondje en de oogjes kuisen met een steriel gaasje, de saturatieprobe van voetje wisselen, de temperatuur meten onder de oksel en het pampertje verversen. We mochten Céleste ook steeds zelf wassen, aanvankelijk met gaasjes en steriel water in haar couveuse, eens ze wat groter was in een apart badje. We kregen de ruimte om hierin te groeien: eerst een demo van de verpleegster, dan samen doen en dan helemaal alleen. Het was ook oké indien we hier nog niet klaar voor waren.

– Buidelen, huid-op-huid contact met je kindje zoals een kangoeroe met haar jong, werd warm onthaald. Ik buidelde dagelijks meerdere keren terwijl Céleste haar melk kreeg via de maagsonde.

– Andere bezoekers waren welkom, steeds maximaal 1 persoon vergezeld door 1 van de ouders. Zij mochten Céleste niet aanraken. De oma’s hun handen jeukten, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken.

Automatische piloot

Mijn vriend en ik leefden die periode op automatische piloot. Mijn dagen zagen er grotendeels hetzelfde uit. Opstaan, afkolven, ontbijten, wandelen met de hond, kolven, naar het ziekenhuis rijden (en hopen op een parkeerplaats), Céleste verzorgen en buidelen, kolven (en ondertussen een boterham in mijn mond steken), opnieuw Céleste verzorgen en buidelen, kolven, samen met de papa Céleste verzorgen en terwijl hij buidelt ging ik opnieuw kolven, samen naar huis rijden, eten opwarmen en jawel kolven, gaan slapen, ‘s nachts opstaan om te kolven, nog even slapen en alles begon opnieuw van voor af aan.

En zo ging het weken aan een stuk. We stonden amper stil bij wat er allemaal gebeurde en lieten ons door Céleste’s tempo leiden. Had zij een goede dag achter de rug, dan hielden we de moed erin en konden we alles ‘s avonds even van ons af zetten. Had zij het moeilijker, dan gingen wij met een bang hartje naar huis en belden wij ‘s avonds/’s nachts/’s morgens de verpleging voor een update van haar situatie.

De langverwachte thuiskomst

Op 21 januari 2020, na 67 dagen ziekenhuisopname, mochten we Céleste eindelijk mee naar huis nemen. Dolgelukkig, maar ook met een heel klein hartje.

Enerzijds hadden we ondertussen meer bagage dan kersverse mama’s en papa’s die hun kindje na 3 of 5 dagen in het ziekenhuis mee naar huis nemen. Ik had haar pampertje sinds haar eerste week steeds zelf ververst, had haar al tientallen keren een bad gegeven en zowel fles- als borstvoeding samen met haar geoefend. Dit alles onder het toeziend oog van de verpleegkundigen, bij wie we met elke vraag of zorg terecht konden.

We kregen ook een monitor mee naar huis. Dit kleine bakje was verbonden met 2 elektrodes, één onder elk van haar okseltjes. De monitor registreerde haar ademhaling en hartslag. Indien ze stopte met ademen, zou dit toestel onmiddellijk een alarm aangeven. Dit hielp mij wel om niet elke 5 minuten boven haar bedje te hangen om te checken of alles oké was.

Net voor ons vertrek naar huis hebben we 2 nachten met Céleste bij ons op de kamer geslapen in het ziekenhuis. Het was aan ons, maar indien het nodig was stonden we na 2 stappen weer op neonatologie. Ik kan verklappen dat Céleste toen beter geslapen heeft dan haar mama en papa.

Anderzijds was ze nog steeds een heel fragiel en kwetsbaar meisje. Met haar 2,6 kg en beperkte weerstand moesten we erg opletten wie bij haar in de buurt kwam. Céleste door iedereen laten vastnemen en doorgeven was geen optie volgens de dokters. Dit voorrecht was enkel de oma’s en opa’s, meter en peter toebedeeld. Verder was ze in het ziekenhuis wel geslaagd in haar ‘drinklessen’. Toch verliep dit nog heel traag en verslikte ze zich regelmatig. Ze kreeg ook niet al haar flesjes leeg, terwijl het wel heel belangrijk was dat ze goed bijkwam. Verder verliep ook de borstvoeding nog moeizaam, ze viel snel in slaap aan de borst en zoog meestal niet voldoende krachtig.

7 maanden verder

Ondertussen is Céleste al bijna 7 maanden oud. Ze is uitgegroeid tot een gezond en vrolijk meisje. Ze heeft haar geboortegewicht verachtvoudigd en meet al bijna dubbel zo lang als toen. Ze houdt van lachen, kreetjes slaken en spelen op haar speelmat. Céleste drinkt haar flesje nu veel vlotter uit. 

Van de ene dag op de andere sliep ze haar nachten door. En dankzij de vele tips en tricks van slaapcoach Nathalie (op Instagram en in de wakkertijdengids die je hieronder in onze gratis downloads kan terugvinden) gaat ze nu telkens in haar eigen bedje in een donkere kamer slapen, voorafgegaan door een slaapritueel. Achteraf is ze weer helemaal haar opgewekte en energieke zelf. Welgemeende dankjewel hiervoor, Nathalie! Het is een cliché maar o zo waar; baby blij, mama blij!