Het moeilijke afscheid van het speentje

Dit is een blogpost geschreven door Florence, topmama en kinderslaapcoach bij Snuggles & Dreams van 2021 tot 2023.

Als ik door de fotogallerij in mijn telefoon scroll, zie ik amper een foto van kleine Babette zonder speentje. Ooohhh ja, ze was verslaafd! Zonder speentje konden we nergens heen en ook al was ze al bijna 3, als ze haar speentjes tijdens de nacht niet vond, moesten we steevast naar haar toe. 

Ons verhaal

Met een bang hartje bereidde ik haar voor op het afgeven van haar speentje. We lazen wekenlang het boekje “Anna gooit haar tutjes weg”. Ik boekte haar allereerste afspraak bij de tandarts in en we spraken af dat zij haar speentje aan de tandarts zou geven. Dit verliep super vlot, vol enthousiasme en bij thuiskomst had de “tuttenfee” een cadeautje op haar kamer gezet. So far so good 😊 

Maar toen begon het… die avond bij het slapengaan was ze ontroostbaar, ze zei me letterlijk “ik weet niet hoe ik moet slapen” en huilde in haar bedje. Ik bleef bij haar en troostte haar, we knuffelden, ik stelde haar gerust. We zouden samen een nieuwe manier vinden om rustig te worden en te slapen. Die avond viel ze in slaap terwijl ik bij haar zat. Als slaapcoach ging er natuurlijk al meteen een belletje rinkelen. Hoewel ik er echt voor mijn kind wilde zijn, wilde ik die speen niet vervangen door mijn aanwezigheid. 

Een nieuw ritueel zoeken

De avonden nadien gingen we op zoek naar een nieuw ritueel. Op zoek naar manieren voor Babette om terug rustig te worden, op zoek naar de rust die ze voordien kreeg door haar orale fixatie, de speen waaraan ze heel hard kon zuigen en die alle externe prikkels wegfilterde. 

Voor ons werd dat het luisteren naar kindermeditatie. Aan het einde van het ritueel, na een kus en een uitgebreide knuffel, gaat Babette rustig liggen met haar oogjes dicht. Vervolgens speelt er kindermeditatie. Door de meditatie gaat ze focussen op zichzelf en haar lichaam, even weg van externe prikkels en tot rust komen. Nadien kan ze vlot (alleen) in slaap vallen. 

Wat ik ook heel opmerkelijk vond na het het wegnemen van de speen, is dat er ook een heel deel emotiecoaching aan te pas kwam. Daar waar ze voordien op moeilijke momenten (vermoeidheid, verdriet,…) haar speen nam om troost te vinden, moest ze nu ook een manier vinden om zelf rustig te worden. Dat stuk vond ik echt nog pittiger dan de avonden en het terug in slaap leren vallen. 

Vandaag, 1 jaar later…

Ik heb nu echt het gevoel dat we erdoor zijn. Nu is die speen echt uit ons leven. Ze heeft er al enkele maanden niet meer om gevraagd (oh want dat deed ze een aantal maanden geleden nog regelmatig) en ook overdag leert ze steeds meer rust of troost te vinden in zichzelf. 

Bij Manou namen we die speen weg op 17 weken en dat ging zoooo vlot :)! Och jaaaa soms bij “jengelmomentjes” zouden we wel wensen dat we een speentje hadden 😀 maar dat is dan eerder uit eigenbelang! 

Het was een pittig jaar, ik kijk er met een goed gevoel op terug. En het is weer tijd voor die afspraak bij de tandarts. Deze keer om te kijken hoe haar gebitje mooi verder is gegroeid zonder tut!

Wil je zelf ook meer info en tips over hoe om te gaan met het speentje, dan raad ik je van harte onze speentjescursus aan. Daarnaast kunnen we je ook met onze cursussen volgens leeftijd, onze losse consultaties en onze persoonlijke trajecten hiermee verder helpen.

Veel liefs,
Florence