Tweelingen: samen slapen of apart?

Ik ben Lise, mama van vrolijke kleuter Ella (bijna 3jaar) en sinds 5 maanden ook tweelingmama van Liv en Lucie. Ik ben kinesiste en daarnaast heb ik samen met mijn man Matthias recent een personal training bedrijf opgestart. Hiermee willen we voornamelijk ouders motiveren om jezelf niet weg te cijferen en dat je eigen fitheid en gezondheid ook prioriteit mag zijn. Je kan ons terugvinden op Instagram op @nextlevel_mom. Naast onze jobs en een eigen bedrijf, runnen wij dus ook een gezellig druk huishouden, gevuld met 3 meisjes.

Oh jee het zijn er 2

Toen we ontdekten dat we voor een tweede keer in verwachting waren, begon alles als een ontspannen zwangerschap. We hadden al ervaring dus nummer twee, laat maar komen! Tot we bij de eerste echo ontdekten dat we niet 1, maar 2 kindjes tegelijk zouden bijkrijgen. Ik weet nog dat ik spontaan begon te lachen, ik kon me niet inhouden. Ik weet niet goed wat ik op die moment voelde, ik was blij, verrast, vereerd, zenuwachtig… .

Eens buiten moesten we even van het nieuws bekomen, het waren er 2, een tweeling… oh jee… en toen kwamen er duizenden vragen in ons op. Drie kleine kinderen, kan dat wel in onze auto? Gaat de voorziene kinderkamer in ons huis niet te klein zijn? Hoe gaat die zwangerschap verlopen? En gaat er nog wel iemand willen babysitten?

Samen slapen of apart?

We hadden meteen ook veel vragen rond slapen. Leg je ze samen in een bedje? Of beter apart? Willen ze lekker dicht bij elkaar liggen en hebben ze die nabijheid nodig? Maar is dat dan wel veilig? Ik begon een zoektocht, maar vond er bijzonder weinig informatie over en ook mijn vroedvrouw gaf eerder het advies om gewoon te doen waar ik mij het beste bij voelde. We vonden nabijheid heel belangrijk maar wilden ook een veilige slaapomgeving creëren, dus proefondervindelijk gingen we te werk.

Tweedehands vond ik een zelfgemaakte tweeling co-sleeper met 2 aparte matrasjes die bovendien ook nog super schattig was, geweldig! We kozen er dus voor om de meisjes de eerste maanden ‘s nachts samen in een groot bedje te leggen, maar ingebakerd en op voldoende afstand. Overdag lieten we ze lekker dicht bij elkaar slapen met de armpjes vrij, zolang we een oogje in het zeil konden houden. Geweldig trouwens om te zien hoe ze overdag telkens elkaar opzoeken en op enkele minuten tijd elkaar weten te vinden, echt hartverwarmend.

Ieders eigen ritme?

Waar we op voorhand nog niet hadden bij stilgestaan is dat ondanks het een identieke tweeling is, je wel degelijk 2 kindjes krijgt die ieders een eigen ritme hebben. De eerste keer toen dus één van de meisjes wakker werd omdat ze honger had, stelden we ons de vraag of we de andere dan ook zouden wakker maken of zouden we haar flesje dan later geven? Al vrij snel bleek dat we hier gewoon even aan onszelf moesten denken, want hoe mooi het ook zou zijn om ieders eigen tempo te laten volgen, praktisch is dat gewoon niet haalbaar. Dus ja, we gingen mee op het ritme van de meest hongerige baby, in ons geval meestal Lucie, arme Liv.

Handen tekort

Ok, tot daar het mooie plan, want eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat het af en toe ook complete chaos is. Helaas hebben Liv en Lucie beide felle reflux waardoor ze veel huilen en wij dus de hele nacht op en af lopen om ze te troosten en kalmeren. Daarbovenop maken ze soms ook Ella wakker, waardoor 1 iemand van ons Ella moet gaan sussen en de andere letterlijk handen te kort heeft en met tutjes staat te jongleren om Liv en Lucie te troosten.

Op 4 maanden besloten we om ze in aparte bedjes te leggen. We komen nog steeds maar aan enkele uurtjes slaap per nacht, maar op die manier worden ze toch al niet meer wakker van elkaars gewriemel. Ze zouden binnenkort ook gaan beginnen rollen, dus ook daarvoor leek ons dat veiliger. Als ze huilen, steken ze elkaar natuurlijk nog wel aan, maar ze in aparte kamertjes leggen, krijg ik niet over mijn hart. Wanneer ze ‘s morgens wakker worden leggen we ze ook meteen bij elkaar om ze gerust te stellen dat zusje dichtbij is.

Wat als ik een avond alleen thuis ben?

Een hele praktische vraag waar ik nog mee zit is, hoe ga ik dat ooit doen als ik een avond alleen thuis ben en alle meisjes in mijn eentje boven in bedje moet leggen? Mijn voorlopige antwoord: schakel hulp in! Momenteel is het gewoon niet mogelijk om dat alleen te doen, of zo voelt het toch althans. Ik kan Liv en Lucie toch niet alleen (meestal huilend) beneden laten terwijl ik met Ella nog een verhaaltje lees in bed?

Moest ik maar 1 baby hebben, zou ik opteren om deze in de draagzak mee te nemen in Ella’s avondritueel, maar met 2 is dat dus onmogelijk. Anders zou ik misschien proberen om Ella’s avondritueel wat meer naar beneden te brengen en daar al haar tandjes te poetsen en een verhaaltje te lezen, zodat ik ze enkel nog moet gaan instoppen. Maar voorlopig als mijn man of ik niet thuis zijn, kunnen we rekenen op de hulp van onze mama’s, thank god!

Zoektocht gaat voort

Ik hoop met deze blog andere mama’s gerust te stellen dat je je draai wel zal vinden. Ik weet ook dat er ons nog van alles te wachten staat, want wat als ze groter zijn en ze elkaar echt bewust beginnen wakker maken en houden? Laat je ze dan nog in dezelfde kamer slapen? Of wanneer willen ze liever een eigen kamer? En wat als ik het ooit ’s avonds toch eens helemaal alleen moet doen? De vragen zijn dus nog niet allemaal beantwoord, maar we zoeken onze weg, stap voor stap, met af en toe chaos maar vooral boordevol liefde. 

Groetjes,
Lise