Wie legt jullie kind in bed? Dat is een vraag die ik de laatste tijd vaker stel aan de mama’s met wie ik werk. In deze eerder persoonlijke blog neem ik je mee in onze ervaring met het naar bed brengen van ons oudste dochtertje Noélie.
Van kleins af aan heb ik, net zoals zoveel mama’s die ik dagelijks hoor, spontaan het voortouw genomen als het ging over haar verzorging en bedritueel. Niet omdat mijn man dit niet ‘mocht’ doen, helemaal niet. Maar omdat ik het als vanzelf naar me toe trok. Het voelde vertrouwd, veilig en eerlijk gezegd… ik vond het ook gewoon fijn om te doen. Zeker in die eerste jaren, wanneer het bedritueel vaak meer is dan alleen pyjama aan en licht uit, maar ook een moment van nabijheid, rust en verbinding.
Daarnaast was mijn man door zijn werk vaak niet thuis tegen bedtijd, dus het groeide ook op een natuurlijke manier zo dat hij haar maar af en toe in bed legde – meestal wanneer ik er uitzonderlijk niet was. En dat verliep telkens prima.
Het is tijd!
Totdat ik op een bepaald moment dacht: het is misschien wel tijd om het toch wat anders aan te pakken. Noélie was intussen al een flinke peuter geworden, het bedtijdritueeltje liep als een trein, en dankzij de lockdown in 2020 werkte mijn man ineens veel vaker van thuis. Ideaal moment dus, dacht ik 😅, om het naar bed brengen van ons kind wat meer te verdelen. We zouden voortaan afwisselen: de ene avond ik, de andere avond papa.
Maar zo eenvoudig bleek dat niet. Zodra ik in huis was, stond het voor Noélie vast: mama legt mij in bed. Punt. Papa was dan letterlijk geen optie. En als we het toch probeerden, liep het al snel uit op tranen, protest en een klein meisje dat snikkend ‘mamaaaa’ riep vanuit haar kamer. Dat wilden we haar natuurlijk niet aandoen. En eerlijk? Onszelf ook niet. We hadden dit patroon zelf gecreëerd, onbewust en met de beste bedoelingen. 😔
Toch bleven we zoeken naar een manier om haar aan het idee te laten wennen. We spraken af dat papa één avond per week het ritueel zou overnemen. Soms ging dat prima, soms totaal niet. En zoals dat vaak gaat als je twijfelt en toegeeft, werd het voor haar nóg moeilijker om de verandering te aanvaarden. Door telkens toe te geven wanneer ze ‘liever mama’ wilde, bevestigden we onbedoeld dat het ook echt de bedoeling was dat ik haar kind in bed bleef leggen.
Toen ik zwanger werd van onze tweede dochter, wist ik: dit moet anders. Niet alleen voor mezelf, maar voor haar. Het was belangrijk dat zij leerde dat papa net zo goed haar veilige haven kon zijn bij bedtijd. En ook: als de baby er straks was, zou ik niet altijd beschikbaar zijn op het juiste moment. Het leek me dus ontzettend waardevol als papa zonder strijd of traantjes haar kind in bed kon leggen terwijl ik voor de newborn zorgde.
Noélie was op dat moment al ruim drie jaar oud. Een perfecte leeftijd om verandering te introduceren. En hoewel ik het spannend vond om los te laten, voelde ik vooral dat het nodig was. Voor haar, voor ons en voor de rust in huis.
Afwisselen mama/papa en doorzetten
Toen ik ongeveer vijf maanden zwanger was, beslisten mijn man en ik dat het tijd was om er écht voor te gaan: we zouden vanaf nu om de beurt ons kind in bed leggen. Heel simpel eigenlijk. Elke avond iemand anders, tenzij één van ons niet thuis was. Geen grote regels of uitzonderingen, gewoon een duidelijke afspraak.
We vertelden dit ook aan Noélie op een rustige manier. Ze was toen al een flinke peuter, dus we dachten dat dit wel te begrijpen viel. Maar zij was hier duidelijk géén vragende partij voor. Integendeel. Zodra het bedtijd was en papa de trap op kwam, begon ze hevig te protesteren. Tranen, geroep, armen naar mama… Het brak mijn hart. En ook voor mijn man was het allesbehalve fijn om een huilend kind in bed te moeten krijgen, dat zó duidelijk liet merken dat ze hem liever niet wilde.
We hebben héél even getwijfeld. Moesten we dit nu echt doorzetten? Was dit niet te ingrijpend, te veel ineens? Maar we wisten ook: als we nu toegeven, dan verandert er niets. En als straks de baby er is, gaat het alleen maar moeilijker worden. Dus besloten we samen: we blijven bij ons plan.
Wat het voor Noélie extra moeilijk maakte, was dat we in het verleden soms wél hadden toegegeven. Haar hoop dat mama tóch weer zou komen, was dus niet uit het niets ontstaan. Kinderen leren snel: als iets één keer lukt door te huilen of te blijven vragen, dan proberen ze dat gedrag opnieuw. Niet omdat ze ‘manipuleren’, maar omdat ze zoeken naar wat werkt om zich veilig te voelen.
En eerlijk? Dit is typisch iets wat we vaak zien bij het naar bed brengen: één ouder neemt dat ritueel meestal op zich en wordt dan vanzelf de ‘favoriet’. In sommige gevallen ontstaat zo een duidelijke voorkeur voor één ouder. Herken je dat bij jezelf of in je gezin? Dan is het interessant om ook eens onze blog over de voorkeurouder te lezen. Daarin leggen we uit hoe die dynamiek ontstaat én hoe je er op een zachte manier mee kan omgaan, zodat beide ouders hun plek krijgen in de zorg en het avondritueel.
Help, mijn kind heeft een voorkeurouder! Wat kan je hier aan doen?
Voorkeurouder? Je kind wil enkel door mama of papa getroost worden? Ontdek in deze blog hoe je hiermee omgaat en beide ouders weer ruimte krijgen.
En dus zetten we door. De eerste avond was voor papa. Veel protest. De volgende avond was het mijn beurt. Alles rustig. Daarna weer papa. Opnieuw gehuil. Maar we hielden vol en bleven consequent. Wat hielp, was dat we heel voorspelbaar waren in de volgorde. Mama – papa – mama – papa.
Op de derde keer bij papa merkte ik al iets van verandering: minder heftig protest, iets sneller tot rust. En bij de vierde keer… was het huilen weg. Ze aanvaardde het. De duidelijkheid bracht rust.
Ze bleef nog wel even vragen: “Is het vandaag mama-beurt?” met dat schattige stemmetje vol hoop. 😅 Maar het werd een spelletje in plaats van een strijd. En na een paar maanden? Toen maakte het haar eigenlijk niet meer uit wie haar kind in bed legde. Zolang het ritueel maar warm, liefdevol en vertrouwd bleef.
Wat een verademing. Voor haar, voor ons, voor de hele sfeer bij bedtijd. 🥰
Tips om je kind vlot in bed te leggen
Ondertussen zijn we meer dan 1,5 jaar verder, en als ik erop terugkijk, denk ik vooral: hadden we dit maar eerder gedaan. 🙂 Het afwisselen tussen mama en papa heeft niet alleen onze avonden rustiger gemaakt, het heeft ook gezorgd voor meer zelfvertrouwen bij Noélie én een eerlijkere verdeling tussen ons als ouders.
Net daarom wilde ik deze blog schrijven: om jou te inspireren en concrete tips mee te geven. Want ja, het is even doorbijten in het begin, maar het loont zó hard.
Hieronder vind je een aantal tips die voor ons écht het verschil hebben gemaakt bij het vlot je kind in bed leggen – en die ik ook aan veel ouders meegeef tijdens coachings:
1. Wissel regelmatig af tussen beide ouders
Begin hier zo vroeg mogelijk mee, liefst al in de babytijd. Zo wordt het van in het begin normaal dat niet één ouder “de vaste” is om je kind in bed te leggen. Het helpt je partner ook om vertrouwen te krijgen in dat moment, en je kindje leert dat het bij beide ouders tot rust kan komen.
2. Hou je aan de afspraken – ook als het moeilijk is
Duidelijkheid is zó belangrijk voor kinderen. Als je zegt dat het vandaag papa-beurt is, maar dan toch wisselt omdat er protest komt, geef je onbedoeld het signaal dat regels bespreekbaar zijn bij voldoende tegenstand. Begrip tonen mag, maar hou vast aan wat afgesproken is.
3. Maak het visueel voor je kind
Jonge kinderen begrijpen tijd nog niet zoals wij. Een simpele weekposter met foto’s of symbooltjes van mama en papa kan dan wonderen doen. Plak op elke dag wie het kind in bed legt. Zo ziet je kindje wat er komt, en hoef je het niet telkens opnieuw uit te leggen.
Gebruik gerust onze printable weekkalender als visuele steun, of onze rituelen-poster om ook het avondritueel stap voor stap herkenbaar te maken. Beide tools zijn ontwikkeld om kleintjes houvast te bieden en maken van bedtijd een rustig moment voor jullie allebei.
Rituelen
- €9,90
- Aanbieding!
Weekkalender
- Oorspronkelijke prijs was: €12,90.€9,90Huidige prijs is: €9,90.
- Aanbieding!
4. Benoem het vooruitzicht op jouw beurt
Laat merken dat jij ook uitkijkt naar jouw beurt. Bijvoorbeeld: “Vandaag is het papa-beurt, maar morgen mag mama jou weer in bed leggen – ik kijk daar al naar uit!” Zo help je je kindje om het wisselen te aanvaarden en voelt het zich door beide ouders geliefd.
5. Luister naar het protest, maar geef niet toe
Het is normaal dat kinderen even moeten wennen aan een nieuwe routine. Ze mogen verdrietig zijn of aangeven wat ze liever willen. Luister met zachtheid, erken hun gevoel (“Ik hoor dat je liever mama wou”), maar blijf bij je besluit. Want elke keer dat je toegeeft, bevestig je dat protest loont en wordt het de volgende keer net moeilijker.
6. Blijft er veel weerstand of verdriet bij het naar bed brengen?
Soms gaat het om meer dan gewoonte of voorkeur. Als je kindje heftig reageert wanneer jij het niet in bed legt, kan dat ook te maken hebben met verlatingsangst of eenkennigheid. Dit is een normale fase, maar wel eentje die veel impact kan hebben op bedtijd.
Onze gids over verlatingsangst is dan echt een must-have. Je ontdekt wat er precies speelt bij je kindje, krijgt concrete tips én leert hoe je hier op een zachte, verbindende manier mee omgaat. Een waardevolle houvast voor elke ouder die zich hierin herkent.
Gids verlatingsangst
- €35,00
samen groeien in het bedritueel
Het naar bed brengen van je kind lijkt misschien een klein moment, maar het zegt zoveel over jullie verbinding, vertrouwen en gewoontes als gezin. Als één ouder dat ritueel steeds op zich neemt, is dat logisch en vaak heel natuurlijk gegroeid. Maar het loont om stil te staan bij de verdeling en te durven loslaten – zelfs als dat even weerstand oproept.
Gun jezelf én je partner de ruimte om elk op jullie eigen manier jullie kind in bed te leggen. Zo geef je je kindje de kans om zich bij beiden even veilig en geborgen te voelen, wat de rust bij bedtijd alleen maar ten goede komt.
Veel succes!
Liefs,
Nathalie
Baby- en kinderslaapcoach
#teamsnuggles
Zit je toch helemaal in de knoop met de slaapgewoontes van je kindje? Dan kan de slaapgids of online cursus al fijn zijn. Heb je toch liever dat persoonlijk contact met een ervaren slaapcoach? Dan kan een losse consultatie een goed alternatief zijn. Ben je liever begeleidt, dan kan een coachingstraject met een persoonlijk plan en dagelijkse begeleiding ideaal zijn.
Dit bericht heeft 2 reacties
Oh, dit is precies de situatie waar wij in zitten met onze peuter (bijna 3 jaar). Toen zij een half jaar was kregen wij slecht nieuws over mijn schoonmoeder. Vanaf dat moment is met name ook de bedtijd en nacht op mijn schouders gekomen. Nu mijn schoonmoeder driekwart jaar geleden is overleden, voel ik de noodzaak om het probleem aan te pakken en het weer eerlijk te verdelen. Ik vandaag heb een dagplanning gemaakt en hoop dat dit gaat werken. Plus we moeten even doorzetten! Altijd fijn om te lezen dat we niet de enige zijn. Dank voor het artikel!
Wij merken dit reeds bij onze baby van 4 maanden, waar we nu met de opstart van de kinderopvang een beurtrol tussen ons beiden willen organiseren. Onze jongen maakt het papa niet gemakkelijk door te huilen. Maar we zullen ook blijven verder oefenen!