“Ons voor en na verhaal” door tweelingmama Lieselot

voldoende speelmomenten om goede dutjes en goede nachten aan te moedigen

Gastblog van Lieselot, mama van tweelingmeisjes Lou & Noa die ondertussen 2,5 jaar oud zijn. Lieselot volgde een coachingstraject bij Snuggles & Dreams toen de meisjes 2 jaar oud waren.

De maatschappij verwacht dat je blijft meedraaien

Toen we voor het eerst hoorden van een slaapcoach, waren onze tweelingmeisjes Lou & Noa ongeveer anderhalf jaar oud. Tot dan toe hadden ze zelden een nacht doorgeslapen en het in slaap vallen was zo mogelijk nog moeilijker. Een goede nacht voor ons was een nacht waarin we ze maar 1 keer een flesje moesten geven waarna ze direct weer in slaap vielen. Een slechte nacht daarentegen betekende dat we zelf af en toe eens ons bed zagen. Dat alles had natuurlijk een impact op ons, als persoon maar ook als koppel.

Door slaaptekort konden we nogal bitsig naar elkaar toe zijn, hoewel we ook begrip hadden voor elkaar: we wisten waarom we zo kort en moe en vervelend waren. Want ondertussen verwacht de maatschappij wel dat je nog meedraait zoals ‘gewoonlijk’. We moesten er dus elke dag uit om te gaan werken en liefst wilden we natuurlijk ook nog een klein beetje een sociaal leven. Gelukkig konden de grootouders af en toe eens overnemen en konden Joris en ik eens ‘s avonds gaan eten, naar de bioscoop of in verdwaasde toestand in de zetel liggen. 


Tijd voor elkaar zat er al lang niet meer in

Radeloos en vermoeid zochten we naar oplossingen, tot we toevallig vonden dat er zoiets als een slaapcoach bestond! We zochten iemand uit de buurt en die kwam langs. Uiteindelijk klikte het niet zo goed met die persoon en waren we niet echt overtuigd van de aanpak die werd voorgesteld. Dus we ploeterden voort, in de overtuiging dat het ooit wel zou beteren. Ondertussen kenden mijn lief en ik geen avonden meer. We gingen werken, kwamen met de kindjes thuis, aten, speelden, gaven ze een avondflesje en hoopten dat ze in onze armen in slaap vielen.

Dat laatste gebeurde uiteraard bijna nooit meer, en we moesten ze forceren of wiegen of constant troosten of boos worden op hun kamer (of alles tegelijk), in de hoop dat ze zouden slapen. Dat betekende: in de kamer blijven, erbij gaan liggen, troosten, handje vasthouden enzovoort, tot ze moe genoeg waren om in slaap te vallen. Een beetje me-time of tijd voor elkaar zat er dus al heel lang niet meer in. Tot we echt ten einde raad waren: dit moet stoppen of we worden gek! We konden nog enigszins leven met het opstaan ‘s nachts, ook al was dat niet ideaal, maar de lange avonden werden ons te veel.

We zochten een nieuwe slaapcoach en zo kwamen we op de Instagrampagina van Snuggles & Dreams. Ik begon mee te lezen en wat meer op te zoeken. Joris en ik bespraken wat we konden doen: zouden we beginnen met een videogesprek of zouden we meteen in een volledig traject stappen? Na lang beraad en nog wat langere nachten, besloten we voor de full option te gaan omdat we het gevoel hadden alles (wat we wilden proberen) al geprobeerd hadden. De meisjes waren toen 2 jaar oud.

“Laat ze maar eens wenen”

Ik stelde wel een voorwaarde, vooral naar mezelf toe: ik laat mijn kinderen NIET overstuur wenen. We hadden namelijk al eens geprobeerd wat zoveel mensen hadden aangeraden: “laat ze maar eens wenen”. Ha, zo’n advies volg ik nooit meer: toen zijn ze van de spanning beginnen braken, en dat wilde ik hen (en mijn moederhart) echt geen twee keer aandoen. Ik had mezelf ook beloofd om het plan van Nathalie exact te volgen zoals voorgesteld.

Eindelijk kon het veertiendagentraject beginnen. Ik stond er wat sceptisch tegenover: het leek dat we al veel gedaan hadden wat in het plan stond en ik kende mezelf: zo strikt kan ik misschien niet zijn… Maar Joris zette door en stimuleerde me om het plan te volgen, dus dat deden we! De eerste avonden gingen zo goed, dat ik het niet geloofde. Een uur later dan we Lou & Noa naar bed gebracht hadden, stonden we alweer beneden. We wisten precies niet meer wat te doen met onze “zeeën van tijd”… Heerlijk!

We kozen een nieuwe serie uit op Netflix, konden terug wat praten met elkaar, op het gemak eten en zaken op orde brengen. Verder kon ik nu met een gerust hart de meisjes en Joris alleen laten, want we konden de avondshift voortaan alleen doen. Hoera voor tijd met vriendinnen! Want ook die liefde en vriendschap heb ik nodig om mezelf te blijven. Ook Joris kon gaan minivoetballen zonder zich zorgen te maken hoe en wanneer ik de meisjes in slaap zou krijgen. 

We voelen aan waar ze echt nood aan hebben

We rondden het traject van Snuggles & Dreams na veertien dagen af met een resultaat waar we heel blij mee waren (en zijn!). Nathalie begeleidde en motiveerde ons om het plan vol te houden en om de timing aan te houden die ze voorzien had. Er was ruimte voor vragen, opmerkingen en feedback. Ook konden we zelf een beetje bijsturen waar nodig en waar we ons goed bij voelden. Zo werd Lou na enkele dagen ziek en kon ik ze echt niet te lang alleen laten huilen, dus we zochten een compromis tussen strikt zijn maar toch zorgen voor een ziek kind.

Na afloop konden onze meisjes zonder hulp, maar met de zekerheid dat wij in de nabijheid waren, in slaap vallen. Ondertussen zijn we een goed halfjaar verder. Het naar bed gaan verloopt volgens een vast ritueel. Beneden drinken Lou & Noa een flesje melk (ja, nog steeds), we gaan al lachend en spelend naar boven, ze gaan op het potje, doen de slaapzak aan en we lezen twee boekjes. Daarna leggen we ze in bed met veel knuffels en liefde, we zingen drie liedjes en sluiten de deur.

Dit alles duurt maximum een halfuurtje. Natuurlijk zijn onze kinderen wie ze zijn: actief, nieuwsgierig en echte peutertjes. Noa vraagt vaak nog om een extra kus en knuffel, of een kersenpitkussentje. Lou wil dat de deur open blijft staan. Zo zijn er dingen waarin Joris en ik wat losser zijn, of we voelen aan waar ze echt nood aan hebben en staan daar ook voor open. Het makkelijke is dat onze meisjes ook weten dat we er zijn voor hen: in elk van hun kamer ligt een reservematras. Als het écht nodig is, of ze worden midden in de nacht wakker, kunnen we bij hen liggen. Op die manier is er de minste strijd, krijgt iedereen de meeste slaap! Sleep is never overrated!

Terug tijd en oog voor elkaar

En ‘s avonds: Joris en ik hebben TIJD! Tijd om samen op te ruimen, om dingen klaar te zetten voor de dag erna, om zaken te regelen, om eens weg te gaan met vrienden, om series te kijken, om samen te bespreken wat er moet gebeuren… Dat voelt heerlijk, zalig en vertrouwd aan!

Zoals gezegd, sleep is never overrated! Wij maken met trots al enkele maanden deel uit van #teamsnuggles

Liefs,
Lieselot

Wil je ook graag genieten van meer nachtrust voor het hele gezin? Contacteer Snuggles & Dreams voor een coachingstraject of bekijk hier de andere mogelijkheden per leeftijd die ze aanbieden of andere diensten.

Geef een reactie

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.